رنسانس یا دورهٔ نوزایی

رنسانس اولیه
رنسانس تولد جدید فرهنگی از قرن ۱۴ تا میانه های قرن۱۷ میلادی در اروپا بود. رنسانس اولیه ( به ویژه در ایتالیا) پلی بین دوره هنر قرون وسطی و رنسانس پیشرفته طی قرن ۱۵ میلادی و به معنای تولد دوباره و استفاده مجدد از جذابیت های هنر کلاسیک و ایده های یونان و روم قدیم بود. این ایده ها- برگرفته از باورهای گنجینه های ذهنی و هنری روم و یونان باستان– در کالبد بناها جای گرفت. فرم اولیه و قدیمی زنده شد. هنرها و نقاشی ها رئال شدند. تمام اجزاء معقول و زمینی دوباره مورد استفاده قرار گرفتند.

دانش و هنر پیشرفت‌های عظیمی در ایتالیای سدهٔ ۱۵ و ۱۶ میلادی به‌وجود آوردند. این احیای فرهنگی به «رُنِسانس» (یعنی «نوزایش») مشهور شده‌است. دانشمندان، سرایندگان و فیلسوفانی ظهور کردند که با الهام گرفتن از میراث اصیل روم و یونان، با دیدگانی تازه‌تر به جهان می‌نگریستند. نقاش‌ها به مطالعهٔ کالبد انسان پرداختند و اعضای بدن انسان را به شیوهٔ واقع‌گرایانه‌ای نقاشی می‌کردند. فرمانروایان، ساختِ ساختمان‌ها و کارهای بزرگ هنری را سفارش دادند. این عقاید تازه به‌سرعت در سراسر اروپا گسترش یافت.

در تاریخ هنر معمولاً دوران رنسانس را به این مراحل، بخش می‌کنند:

• آغازین (حدود ۱۳۰۰ - حدود ۱۴۲۰)
• پیشین (حدود ۱۴۲۰- حدود ۱۵۰۰)
• پسین یا اوج (حدود ۱۵۰۰ - حدود ۱۵۲۷)

در پست های بعد به تفضیل شرح داده خواهد شد.